Geplaatst op - 5 Augustus 2018

Inmiddels ben ik een week terug in Nederland na mijn drie maanden stage in Napoli. Natuurlijk moet ik even wennen aan deze andere wereld, ook al is het de wereld waar ik in opgegroeid ben. Dat zegt echter niet alles als je eenmaal meer gezien hebt dan die wereld waarin je bent opgegroeid. De laatste blog die echt over mijn stage gaat, schrijf ik dan ook over hoe ik weer in Nederland ben aangekomen. Wat ik daarvan vind, maar ook toch nog even over mijn laatste dagen in Napoli.

Natuurlijk heb ik behoorlijk wat dingen gemist aan Nederland. Van die gekke dingen, waar je normaal misschien nooit bij stil staat. Hagelslag is een welbekend gemis voor vele Nederlanders in het buitenland, maar ik was gelukkig heel de tijd goed voorzien. Ik miste vooral mijn washand. Ja, het klinkt misschien gek, maar het is de waarheid. Natuurlijk zijn er ook andere voorzieningen om je mee te wassen, maar dit vond ik toch lastig om aan te wennen. Ik had het natuurlijk best mee kunnen nemen, maar ik had van tevoren niet zo verwacht dat ik die washand zo zou missen, dus hagelslag kreeg voorrang. Ik had niet eens al die hagelslag mee hoeven nemen trouwens, want ik kreeg ook nog wat opgestuurd. Uiteindelijk had ik zoveel, dat ik het niet allemaal op kreeg en dat heb ik dus weggegeven bij mijn afscheid. De laatste donderdag dat ik in de kerk was, was het afscheid van de grootste groep mensen. Na afloop heeft bijna iedereen me gegroet en de groep jongeren wachtte op me. Precies goed, dacht ik, want dan kon ik die cadeaus aan ze geven. Ik werd echter verzocht te gaan zitten en er werd een laptop voor me neergezet. Toen iedereen zich achter mij had gezeteld, kreeg ik een van de beste cadeaus ooit uit mijn leven. Een video met een terugblik op mijn tijd in Napoli, zo mooi en persoonlijk, dat ik hem zelf niet beter had kunnen maken. Volledig betoverd heb ik genoten van de bijna 5 minuten die de video duurde op het liedje “Because we believe” van Andrea Bocelli en Marco Borsato. Een liedje dat ik altijd al mooi vond, maar in Napoli veel was gaan betekenen voor me. Na afloop heb ik iedereen die er nog was bedankt voor de prachtige tijd in Napoli en gaf ik dus die hagelslag en andere cadeaus aan al deze mensen.
Eén van mijn cadeaus

Naast materiele zaken is er maar een ding wat ik echt erg miste. De mensen die ik achtergelaten had. Ik had slecht internet in mijn kamer, dus ik had maar weinig mogelijkheden om goed te communiceren met ze. Dat was dan ook een reden om blij te zijn dat ik weer terug naar huis mocht. Toch was deze blijdschap heel dubbel, omdat ik in vakantietijd teruggekomen ben, dus lang niet iedereen ook echt weer kon zien na terugkomst. Verder was het ook enorm dubbel, omdat ik nu ook mensen achter moest laten in Napoli. Mensen met wie ik veel gedeeld had en erg belangrijk voor me waren geworden. Ik baalde dat ik hen achter moest laten en dacht dat ik de enige was die daar zo over dacht. In juni hadden we de afsluiting van het seizoen gevierd en sindsdien waren de zaterdagse bijeenkomsten voorbij. Ze zouden wel weer beginnen, maar wanneer was nog niet duidelijk. Tot ik anderhalve week voor vertrek te horen kreeg dat op de zaterdag voor mijn vertrek er weer een bijeenkomst zou zijn. Ik was helemaal happy met deze ontwikkeling en vond het dus totaal niet gek dat sommigen er wat wazig over deden. Het verlate tijdstip en de mededeling dat ik ook wel later kon komen, omdat ze dachten dat we heus niet direct zouden beginnen, vond ik dan ook niet vreemd. Toen ik precies op tijd aankwam, zette deze naïeve gedachte zich voort toen bleek dat alleen de dominee en drie anderen er nog maar waren. We kletsten wat, een paar anderen kwamen en verdwenen weer en we namen plaats. Zelfs toen het eergenoemde belangrijke liedje ingezet werd, zei ik nog: “hey, dat vind ik een mooi liedje!”. Toen ik achterom keek, kwam de hele groep jongeren in een lange rij binnen. Eenmaal voorin lieten ze me één voor één een blad zien met daarop de Nederlandse tekst: “Ondanks dat het een korte tijd was, zijn we erg gehecht geraakt aan je. We houden van je.”. Daarna werd het Wilhelmus afgespeeld, gevolgd door een applaus van allen. Ik werd uitgelegd dat het allemaal voor mij was, deze avond. We hebben gezeten, gekletst, pizza gegeten en vooral enorm genoten van de laatste keer met z’n allen bij elkaar. Deze avond en de video laten wel zien hoe bijzonder de band is met de mensen die ik hier heb leren kennen. En dat maakte het afscheid zwaar. De dag van het afscheid kreeg ik nog een cadeau. Een afscheidstour door Napoli, met drie vrienden. Het programma was bedacht door een van hen, als afscheidscadeau dus, en leidde langs een uitkijkpunt over de stad, de boulevard en een heerlijke pizza. Het was enorm gezellig, maar ook onwerkelijk dat ik afscheid van ze moest nemen en een paar uur later weer in deze andere, “normale” wereld.
De afscheidstour

Deze normale wereld voelt dus niet meer normaal. Natuurlijk zal het weer meer en meer wennen als de tijd verstrijkt. Ik zal weer wennen aan ontbijten met lekkere boterhammen en hagelslag, de gele nummerborden en het wassen met een washandje. Maar, zoals ik ook al gemerkt heb met de mensen die ik in Spanje heb leren kennen, die herinneringen vergaan niet. In Italië zijn de contacten op zijn minst zo diep en met mensen van mijn eigen leeftijd. Gelukkig hebben we nog volop contact en lijkt het er niet op dat dit zomaar voorbij is. Mede daarom voel ik me niet meer zo thuis als voor deze ervaring. Zoals de foto zegt: iets mist. Er zijn meerdere aanwijzingen dat dit nog niet het einde is, ook al is het wel het einde van deze ervaring. Daarom hoop ik te kunnen zeggen: wordt vervolgd.

Hoewel dit wel het einde van mijn stage is, betekent dat niet het einde van deze webiste en updates. Ik heb nog meer verhalen en dingen die ik wil delen, dus blijf vooral op de hoogte.

---