Geplaatst op - 28 mei 2018

Aangezien dit de derde keer is dat ik langere tijd in het buitenland woon, durf ik wel te zeggen dat ik er inmiddels aardig wat over kan vertellen. Vooral aangezien ik zo ongeveer beide uitersten van het spectrum meegemaakt heb: van een redelijk negatieve ervaring (en eerder vertrok als gevolg daarvan) tot een fantastische tijd, waarna ik overwoog te blijven en waar ik nog altijd met weemoed aan terug denk. De vraag waar in het spectrum deze ervaring zou eindigen heeft me dus wel bezig gehouden. Krijg ik weer behoorlijke heimwee, ga ik leuke mensen ontmoeten en hoe ontwikkelt mijn Italiaans zich? Vooral in het begin, waarin al deze dingen opspelen, kan dit heel erg zwaar zijn. Daarover vertel ik deze keer meer.

In eerdere blogs heb ik dit onderwerp bewust vermeden. Vooral omdat, als ik de waarheid soms op zou schrijven, het heel ondankbaar en dramatisch over zou kunnen komen. Ik houd echter wel van eerlijkheid en ook deze ervaringen en gevoelens zijn een wezenlijk onderdeel van 'het avontuur'. Daarom heb ik tijdens wat momenten waarop ik erdoorheen zat, toch opgeschreven wat ik dacht. Op die manier vormt zich hieronder een realistisch beeld van de gevoelens die je soms overvallen als je in het buitenland woont. Omdat ik denk dat het erkend moet worden. Ik schrijf echter ook op hoe ik uit deze momenten kwam en het dragelijk maak voor mezelf.
Mijn paleisje in Napoli

17april: meerdere keren deze avond had ik in huilen willen uitbarsten. Dagenlang heb ik op huizen gereageerd, meerdere keren werd ik teleurgesteld door mensen die, zonder mij op de hoogte te stellen, de kamer aan een ander verhuurden en ik ben te eigenwijs om nog een dag langer in de B&B te verblijven. Tussen de middag besluit ik dus de enige realistische optie aan te nemen, hoezeer de kamer me ook tegenviel. Nou, vooral de lucht die er hangt in het huis. Als ik ergens van walg, is het die rookwalm wel en precies die komt je tegemoet zodra je het huis binnenstapt. Maarja, ik ben binnen een half uur op de universiteit, zonder al te veel te lopen en met maar een bus. Nu blijkt echter de eigenaresse niet naar mij te kunnen komen voor de sleutel, dus als ik vandaag nog in wil trekken, moet ik naar haar toe. Na een lange werkdag neem ik de bus naar haar appartement en na wat gedoe krijg ik de sleutel in mijn handen. Ze gaf me (heel lief, natuurlijk) ook een kussen en dekbedovertrek mee, dus ik besluit eerst langs mijn nieuwe huis te gaan om die te droppen, net als mijn rugzak. Dat scheelt weer als ik ook mijn backpack en koffer moet halen. Nu blijkt de bus nemen heel omslachtig, dus ik besluit de 20 minuten te lopen. Eenmaal aangekomen ontmoet ik mijn huisgenoot: een vrouw van middelbare leeftijd die geen woord Engels spreekt en dus liever niet met me communiceert. Ze is wel vriendelijk, maar vraagt zich hardop af wat ik hier doe als ik geen Italiaans spreek. Zo langzamerhand begin ik mezelf dat ook wel af te vragen. Moedig verzeker ik haar dat het wel goed komt en ik ga ervandoor om mijn spullen op te halen. Ik loop naar de bushalte, maar besluit ook dit keer te lopen, want de bus komt maar niet opdagen. Ik loop ruim een half uur en aan het einde merk ik dat ik echt versleten ben. Op de terugweg blijkt ook deze bus niet te rijden, dus ik moet dat hele eind weer terug lopen, met koffer en backpack. Dit zie ik echt niet zitten, want ik ben al helemaal kapot. Ik sleep mezelf 20 minuten lang voort naar een plein, neem vanaf daar de bus en eenmaal 'thuis' worstel ik mezelf met de sleutels en moeilijke sloten naar binnen. Na het uitpakken (dat heb ik mezelf verplicht) val ik vermoeid neer op mijn bed, vechtend tegen de tranen. Heel goed bedoeld krijg ik van een vriendin een appje: "hoe gaat het daar?". Sorry, even geen zin om te antwoorden. Ik voel me rot namelijk. Ik vraag me af waarom ik hieraan begonnen ben. Ik ken hier niemand, ze begrijpen me niet, we kunnen amper communiceren en ik heb nog geen enkele nuttige bezigheid gehad. Natuurlijk had ik vandaag gewoon veel pech en kies ik zelf voor dit avontuur, maar het ging me in Spanje toch veel makkelijker af allemaal? Ik vind de stad niet mooi, ik kan nog niet echt met alle mensen opschieten hier. Kortom: Wat doe ik hier!?

5dagen ben ik naar de uni geweest en 5 (werk)dagen ben ik thuis geweest in de eerste twee werkweken. Dat klinkt natuurlijk fantastisch, maar ik zie het eerder als iets vervelends. Dit draagt namelijk alleen maar bij aan de eenzaamheid die toch al op kan spelen. Daar zijn namelijk genoeg redenen voor: ik ken niemand hier en contact leggen gaat niet erg makkelijk. Allereerst is dat al niet mijn sterkste punt, maar het wordt nog eens bemoeilijkt door de taalbarrière. Mensen vermijden me daardoor, maar het maakt het ook een stuk moeilijker om een leuk gesprek met iemand te hebben. Je hebt gewoon weinig aanspraak. En dat is zelfs zo erg, dat ik af en toe tegen mezelf begin te praten. Gelukkig verstaan de mensen me toch niet. Dit kun je natuurlijk oplossen door te skypen en te spreken met mensen die je kent, maar dat verandert de situatie hier niet. Soms maakt dit het alleen nog maar erger, omdat daarna de leegte om je heen zo opvalt. Een andere oplossing wordt regelmatig door de mensen hier aangedragen: waarom ben je alleen gekomen? Je had toch iemand mee kunnen nemen? Dat is sowieso al moeilijker dan het lijkt, maar even los daarvan is het ook een bewuste keuze om alleen te komen. Op deze manier ben ik gedwongen om contacten te leggen met de lokale bevolking en blijf ik niet in mijn comfort zone hangen. Krom hè? Ik maak het mezelf bewust moeilijk en baal er daarna van!

6keer ben ik inmiddels naar de kerk geweest en ik heb het er ontzettend naar mijn zin gehad. Goed nieuws, zou je denken. Helaas zit er een keerzijde aan. Ik had het ontzettend leuk met de kerkmensen op zaterdag en op zondag was ik dus heel blij om ze weer te zien in de dienst. Maar toen kwam het onvermijdelijke: ik ging alleen naar huis. De één werd meegetrokken door haar moeder om naar huis te gaan, de ander snelde alleen naar huis, want zijn familie was al vertrokken. Ze hadden allemaal één ding gemeen: ze gingen naar huis, naar familie. En ik? Ik had geen doel, niemand om naar huis te gaan. Na 1,5 dag veel gezelligheid en mensen om me heen kwamen de muren op me af toen ik alleen thuis zat. De stilte was oorverdovend en ook muziek hielp niet. Ik was alleen en voelde me ontzettend eenzaam.

Nu je een beetje inzicht in mijn donkere momenten hebt gehad, vraag je je misschien af waarom ik nog niet terug in Nederland ben. De verleiding om een ticket te boeken was er soms echt wel, maar dat is het allereerste wat ik probeerde te vermijden: de optie om terug te gaan overwegen. Nu zou dit voor mij ook verregaande gevolgen hebben voor mijn studie, maar ik herinner me van de eerste keer Spanje, dat, zodra je dit serieus overweegt, er geen houden meer aan is. Hier direct aan verbonden is de tweede oplossing: erkennen dat het heel zwaar kan zijn en toch positief blijven. Soms heb je gewoon wat zelfmedelijden nodig. Ja, het zit niet allemaal mee en je had het je misschien wat makkelijker/leuker voorgesteld. En dat is rot, dus vanavond baal je daarvan. Morgen sta je echter weer met frisse moed (en bijgestelde verwachtingen) op. Je zoekt naar dingetjes om het leven positief in te zien, waarom je blij bent hier te zijn en niet in Nederland. En vind je het niet direct om je heen, plan dan een leuk uitje. Ik vond de stad geen bal aan, zag er echt de charme niet van. Was dit nu Italië? Ik had het geluk dat ik de vrijdag vrij kreeg, maar ik ben direct een uitje gaan plannen. Ik vond de stad niks, dus ik zocht de natuur op. Ik genoot met volle teugen. Verwende mezelf met een lekker ijsje en goede lunch, nam een duik in die prachtige blauwe zee. Dingen die in Nederland duurder of niet te krijgen zijn. Daarom ben ik hier. En zo kon ik weer een paar dagen de stad met zijn chaos aan. En langzaamaan wende ik, vond ik de juiste supermarkt en winkels die ik zocht. En zo kwam ik niet in een neerwaartse, maar een opwaartse spiraal terecht. En zo werd de kans steeds groter dat deze ervaring die van Murcia benadert. Ik had nooit de verwachting dat mijn stage in Napoli beter of leuker zou worden dan mijn tijd in Murcia. En dat zeg ik niet, omdat ik pessimistisch ben (hoewel sommigen het tegendeel zullen beweren). Ik zie het als realisme, of mezelf beschermen voor teleurstellingen. Die tijd was spectaculair, misschien wel de beste van mijn leven. Het hoeft echter niet zo gaaf te worden als toen, om toch super te zijn. Daarom probeer ik de opdoemende vergelijkingen de kop in te drukken en te genieten van Italië.

Verder heb ik nog maar eens geprobeerd zonder romantisch beeld naar mijn tijd in Murcia te kijken en besefte toen dat het daar ook allemaal niet zo makkelijk ging. Ook daar sprak ik de taal vrijwel niet aan het begin en had ik in het begin weinig contact met mensen. Toen viel het me allemaal wel wat meer mee dan nu. Dat komt dus toch grotendeels door de instelling waarmee ik erheen ging, denk ik. In Murcia had ik niks te verliezen: mijn vorige keer was een flop geworden, dus slechter kon eigenlijk niet. Dit keer vergeleek ik het blijkbaar toch te veel met (mijn geromantiseerde beeld van) mijn tijd in Spanje. Oftewel: de instelling waarmee je zo'n ervaring tegemoet gaat en doorloopt is van levensbelang.

Andere dingen die heel belangrijk (kunnen) zijn, zijn je houding rondom heimwee en nieuwe dingen. Van die eerste heb ik gelukkig alleen echt last gehad bij mijn eerste keer Spanje, maar dat was dan ook wel meteen heel heftig. Ik herkende mezelf toen echt niet meer terug. Ik heb toen besloten de eerste tijd niet met het thuisfront te bellen of skypen en denk dat het wel een goede beslissing was. Ook de tweede keer Spanje had ik dat voorgenomen, om de heimwee te voorkomen. Die keer bleek het dus niet nodig. Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden enorm. Vooral de kleintjes, met wie je gewoon moeilijk contact kunt hebben op zo'n afstand en die juist zo hard ontwikkelen en groeien, mis ik heel erg. Ook de kleine dingetjes, zoals Nederlandse nuchterheid, een sneetje brood en de gele nummerborden mis ik. Maar ook dan denk ik weer aan de goede dingen die ik hier wel heb en niet in Nederland. Dat is het nadeel, je kunt gewoon niet alles op dezelfde plek en hetzelfde moment hebben. Je houding ten opzichte van nieuwe dingen is ook cruciaal. Ik zie mijzelf als best wel verlegen en houd niet zo van nieuwe situaties, mensen ontmoeten, etc. In Nederland ga ik dat toch liever uit de weg. Hier weet ik dat het eigenlijk de enig weg naar succes is. Zonder nieuwe situaties bestaat de hele ervaring niet en zonder nieuwe mensen wordt het een zeer eenzame bedoening. Oftewel: stap uit je comfort zone en doe wat je thuis misschien niet zomaar zou doen. Ja, ik ben nog steeds mezelf, maar toch anders. Ik probeer het maar zo te omschrijven: hier ben ik de Italiaanse Marion en thuis ben ik de Nederlandse Marion. En op die manier heb ik het, ondanks de zware momenten, enorm naar mijn zin!

Op deze website zal ik regelmatig een update plaatsen over mijn leven en stage in Italië. Mijn avonturen in Napoli: de stad van de maffia, waar je vuilnis niet opgehaald wordt en het weer heerlijk moet zijn. Vooroordelen of de waarheid? Ik hoop het je te vertellen. Als ik de tijd vind, post ik ook nog andere dingen, dus kom regelmatig een kijkje nemen!