Geplaatst op - 28 Maart 2019

Het is inmiddels al weer even geleden, maar ik ben weer terug in Napoli! Eind juli nam ik afscheid, daarna ben ik afgestudeerd, heb ik gereisd, gewerkt, maar toch vooral heel veel aan Napoli gedacht. Heimwee had ik, maar nu naar de stad waar ik aan het begin zo'n hekel aan had. In oktober en januari kon ik eindelijk weer een weekje op bezoek - daarover een andere keer meer - en in december kwamen vier vrienden mij in Nederland opzoeken. Superfijne ervaringen, maar het maakte mijn verlangen om terug te keren alleen nog maar sterker. En het is gelukt!

Nog voor ik wegging in juli had ik al zicht op een mogelijkheid om terug te keren. Ik zou solliciteren naar 2 promovendus-plekken en zo mijn geluk beproeven. Ik hoorde in september echter dat ik (net) niet door de selectie heen gekomen was. Dat was een grote teleurstelling en ik besloot me breder te oriënteren op andere banen, iets wat ik tot dan toe behoorlijk opzij geschoven had. Toen ik in oktober echter een bezoekje bracht aan mijn collega's, stelde mijn prof een plan voor om mij alsnog terug te krijgen. En zo geschiede: in januari solliciteerde ik en direct na het sollicitatiegesprek mocht ik mijn contract tekenen en mocht ik al zo snel mogelijk beginnen. Gelukkig was ik hier al enigszins op voorbereid, maar alsnog volgden twee drukke weken. Al mijn spullen moesten geordend worden, veel werd weggegooid, weinig kon mee en een deel mocht ik opbergen bij mijn lieve familie.
Inmiddels ben ik dus al bijna twee maanden aan het werk. Officieel is het een studiebeurs om onderzoek te verrichten naar de zoogdieren in het Nationaal Park van de Vesuvius. Om dit te doen ga ik dus geregeld met een collega het park in om uitwerpsels, camerabeelden en ander bewijs te verzamelen dat aantoont welke dieren in het park aanwezig zijn. Op het lab onderzoeken we dit, maar ik doe er ook veel andere dingen voor mijn andere collega's.
Mijn collega en ik op veldwerk

Je zou kunnen denken dat ik dus voor het werk teruggekomen ben. Dat is echter niet helemaal waar. Aangezien ik naar werk moest zoeken, liet ik mijn woonplaats afhangen van het werk. Al was het voor mij duidelijk dat ik ontzettend graag terug wilde keren. Een groot deel van mijn hart was hier achtergebleven door de lieve mensen die ik hier heb leren kennen. Mijn prof en collega's, maar toch vooral ook mijn vrienden en hun gezinnen uit de kerk. Nadat ik hier al drie maanden gewoond heb, zou je zeggen dat het toch een beetje de draad oppakken is, nu ik weer terugben. Aan de ene kant was dat ook zeker zo. Het voelde vooral aan het begin zeker zo. Ik ging terug naar mijn werk en alles voelde weer als vanouds. Mijn collega's, de lange dagen, het openbaar vervoer, de kerk en mijn vrienden. De eerste weken sliep ik bij een gezin uit de kerk, waar ik ook geslapen had in de weekjes dat ik op bezoek kwam. Dat was een warm bad en een echte onderdompeling in het Italiaanse leven. Er werd voor me gekookt, mijn brood voor de lunch werd klaargemaakt, ik hoefde werkelijk niks te doen. Zelfs als ik mijn bed opmaakte, werd mij gezegd dat het toch echt niet nodig was dat ik dat zelf deed. Toch was het ook wel heel erg wennen om iedere dag bij een gezin thuis te komen en weinig tijd alleen door te kunnen brengen. Dat ik na ruim twee weken dus mijn nieuwe appartement in kon, kwam dan ook goed uit. Toen kon ik weer in mijn eigen ritme komen. Dat koste me toch echter ook meer moeite dan ik had verwacht. Aangezien ik in een heel andere buurt woon, moest ik opneuw ontdekken waar de supermarkt zat, waar ik mijn shampoo moest halen en dat soort kleine dingetjes. Vooral die supermarkt duurde even, maar ik ben verder wel heel tevreden. Inmiddels lijkt het erop dat ik mijn leven weer aardig op de rit heb.

Mijn huis is een paleisje, dit keer ben ik er zeer tevreden mee. Op dit moment woon ik met een ander Italiaans meisje, zij studeert aan de universiteit waar ik ook werk. Verder is er nog een andere slaapkamer, die nog leeg is, een mooie keuken en grote woonkamer en er zijn zelfs twee badkamers. Het huis ligt op loopafstand van de universiteit en ook met het OV kan ik me heel goed verplaatsen. Tot een paar dagen terug was de internetverbinding ook heel goed en ik verwacht dat die binnenkort ook weer hersteld wordt. Ook de administratieve rompslomp van mijn verhuizing is deels afgerond. Ik heb een soort van Italiaans burgerservicenummer aangevraagd en gekregen en moet me nu alleen nog registreren, omdat ik meer dan 3 maanden in Italië verblijf.
Warm onthaal op het vliegveld: Bentornata!

Zoals ik al zei, ik ben niet alleen voor het werk teruggekeerd, maar toch vooral ook voor de relaties die ik hier heb. En gelukkig ben ik daarin niet teleurgesteld. Direct op het vliegveld werd ik al opgewacht door twee vrienden, we hebben inmiddels meerdere pizza's op en ik heb een klein groepje ook bij mij thuis uitgenodigd om mijn huis te laten zien en wat tijd met elkaar door te brengen. Die gelegenheid nam ik direct aan om de jongens te vragen of ze mijn kamer wilden helpen verbouwen. Ondanks dat ik er vaak over klaag, is het dan toch wel heel fijn dat ze hier vinden dat een vrouw geen zwaar (sjouw)werk mag verrichten. Er werd aan me gevraagd hoe ik de kamer wilde en na een kwartiertje was het voor elkaar, zonder dat ik ook maar iets getild heb. Ook op het werk hebben we ontzettend veel gezelligheid, zowel tijdens als na werktijd. Tijdens werktijd door de koffiepauzes, tijdens de lunch of gewoon een opmerking tussen de werkzaamheden door. En na werktijd, doordat we bijvoorbeeld al twee keer 's avonds met zijn allen weggegaan zijn om wat lekkers te eten en te drinken.
Ondanks dat ik een huisgenootje heb en niet veel thuis ben, zijn de mensen om mij heen heel bang dat ik veel alleen ben. In de kerk wordt regelmatig tegen mij gezegd dat er veel aan me gedacht wordt en één gezin in het bijzonder heeft de "last" op zich genomen om er voor te zorgen dat ik in het weekend niet alleen ben. Afgelopen zondag werd ik dan ook op drie momenten door verschillende gezinsleden gevraagd hoe ik die dag doorbracht. Dat ik het gewend ben om alleen te zijn, daar hebben ze gewoon geen boodschap aan. En misschien maar goed ook, want ik heb het toch ook wel ontzettend naar mijn zin met al deze fijne mensen om mij heen.

Kortom, tot nu toe heb ik zeker geen spijt van mijn terugkeer naar Napoli. In allerlei manieren klopt de groet "bentornata" (welkom terug) dus zeker!

---