Geplaatst op - 7 Juli 2018

Langzaamaan begin ik af te tellen naar het eind. De einddatum staat nog niet vast, maar nadert wel behoorlijk snel. Ieder die mij goed kent, weet dat ik dan begin met aftellen om me mentaal voor te bereiden. Dat heeft niks te maken met of ik zin heb in dat einde of niet. Ik kijk nu bijvoorbeeld al enorm op tegen het afscheid. Maarja, daar denken we nog maar niet aan. Ook met mijn blogs wilde ik op een bepaalde manier aftellen. Ik heb besloten dat te doen door dezelfde onderwerpen in omgekeerde volgorde nog eens te behandelen. Te beginnen met typisch Italiaanse dingen, daarna over de taal(barrière), mijn terugblik en dan de “nabereiding”.

Nu dus typisch Italiaanse dingen. En die zijn er genoeg. Eigenlijk was tot nu toe elk verhaal denk ik wel doorspekt van de typisch Italiaanse dingen, maar toch heb ik er nog genoeg over om er een verhaal over te schrijven.

Eén van de meest bijzondere dingen in mijn ogen, is de teil. Vele Italianen die niet op de begane grond wonen, hebben er wel zo één en aangezien Napoli vooral uit flats bestaat, zijn dat er dus behoorlijk wat. Deze teil voorkomt onnodig traplopen, maar doet mij vooral denken aan Rapunzel. Die teil, of in sommige gevallen mand, is aan een touw gebonden en deze staat vlakbij het raam of het balkon. Als dan een van hun vrienden een boodschap voor ze gedaan heeft, wordt die teil naar beneden gegooid en vullen de vrienden de mand. Langzaam wordt de teil omhooggehaald en er wordt nog even een gil als dank geuit en dan heb je elkaar weer heel wat moeite bespaard. Andersom kan natuurlijk ook, dat iemand van boven iets in de teil stopt en zo laat zakken naar de persoon op straat. Ik kan je vertellen dat mijn mond openviel, de eerste keer dat ik het zag en nog schrik ik vaak als de teil van mijn bovenburen weer langs mijn raam naar beneden gegooid wordt. Aan het begin nam ik nog aan dat dit vooral voor de oudere mensen is, want dan kan ik er nog wel bij. Alleen heb ik het idee dat mijn bovenburen niet heel veel ouder zijn dan ik.
Een meneer deponeert zijn boodschappen in de befaamde mand

Ik wist al wel langer dat Nederlanders vrij egoïstisch zijn en niet erg van delen houden, maar hier wordt ik er toch wel weer flink mee geconfronteerd. Vooral het feit dat dit dus ook behoorlijk in mij zit. Op het werk wordt de banaan van een van mijn collega’s standaard in stukken gesneden, zodat iedereen mee kan eten, terwijl ik die van mij net lekker in mijn eentje verorberd heb. En dat doe ik echt niet omdat ik niet wíl delen, ik vergeet gewoon dat die optie ook bestaat. Ook als ik weer eens nieuwsgierig naar hun maaltijd kijk, wordt vrijwel direct gevraagd of ik wat wil proeven. Of als we een ijsje kopen, mag ook iedereen een hapje proeven. Bij mij komt dat vaak gewoon niet in me op. En dit delen wordt niet alleen met mensen gedaan, ook de dieren profiteren flink. In mijn straat walmt het van de zwerfkatten, die het echt niet slecht hebben. Er staan namelijk op meerdere plekken in mijn straat voedsel- en drinkbakken, die regelmatig gevuld worden door mijn buurtgenoten. Er staat zelfs een auto, die vrij toegankelijk is voor, en dus ook regelmatig gebruikt wordt door, de katten.

Napoletanen wonen, zoals gezegd, vaak in een flat, dus een tuin zit er niet in. Plantjes buiten zetten is dus wat lastig, want ook een balkon zit er lang niet altijd in. Maar de appartementen zijn ook erg klein als je ze vergelijkt met het gemiddelde Nederlandse huis. De ruimte moet dus optimaal benut worden, dus dat lijkt mij wel een logische verklaring voor het volgende fenomeen. Namelijk, dat ik regelmatig een vogelkooitje buiten aan de gevel zie hangen, met daarin de Pietjes van Italië. Natuurlijk speelt het ook mee dat het hier over het algemeen een prima temperatuur om je fluitende vriend buiten te laten vliegen, maar ik vind het toch apart. Vooral, omdat Piet vaak nog lastig te bereiken is voor zijn bezitter. Dan vraag ik me dus af waarom je überhaupt een vogel zou willen hebben. Het zorgt echter wel voor leuke geluiden als je over straat loopt, dus mij hoor je er niet over klagen. Om toch de plantjes buiten te zetten of een ander feestje te vieren, gebruiken de Napoletanen meestal geen levende planten, maar vuurwerk. Vrijwel dagelijks wordt de buurt opgelicht en pas was het zelfs zo heftig, dat in de kerk besloten werd nog een lied te zingen, om te wachten tot het vermninderde.

Een feestje moet natuurlijk met vuurwerk gevierd worden

Zoals bekend, houden de Italianen van eten. Dat heb ik pas ook aan de lijve ondervonden toen ik in een weekend bij twee gezinnen uitgenodigd werd voor diner en lunch. Twee uitgebreide, overdadige, maar fantastisch lekkere maaltijden werden mij voorgeschoteld door de mamma’s. Urenlang hebben ze in de keuken gestaan om dat klaar te maken en dat was ook te proeven! Vooral bij het ene gezin, stond de mamma ook nog een tijd te koken terwijl ik er was. Gelukkig heeft ze weinig gemist van de gezelligheid die we hadden, want we hebben de meeste tijd in de keuken gezeten. En dat is geen toeval, want zoals in vele Italiaanse huizen, hebben ze geen echte woonkamer, zoals wij die kennen. In de keuken staat vaak een bank, de tv is er te vinden en natuurlijk de eettafel. Het is een echte woonkeuken, waar dan ook de meeste tijd doorgebracht wordt. Zelfs als er niet gekookt of gegeten wordt.

Op deze website zal ik regelmatig een update plaatsen over mijn leven en stage in Italië. Mijn avonturen in Napoli: de stad van de maffia, waar je vuilnis niet opgehaald wordt en het weer heerlijk moet zijn. Vooroordelen of de waarheid? Ik hoop het je te vertellen. Als ik de tijd vind, post ik ook nog andere dingen, dus kom regelmatig een kijkje nemen! Wil je zeker zijn dat je niks mist? Vul dan onderaan je mail-adres in, dan krijg je maximaal een keer per week een mail van mij.

---