Geplaatst op - 19 mei 2018

Italië staat bij de gemiddelde Nederlander wel bekend als een fijn vakantieland. Lekker eten, mooi weer, prachtige steden en schilderachtige natuur. Maar hoe is het leven nu echt? Dat is toch vaak lastig te zeggen als toerist. Een gevorderde Italië-kenner kent misschien al de regels rondom koffiedrinken en weet dat de gemiddelde Italiaan een behoorlijk moederskindje is, maar dat dagelijkse leven is toch altijd lastig te grijpen. Ik houd van observeren en heb het vaak over dit soort verschillen met de Italianen. En aangezien ik vrijwel alleen maar door Italianen omringd ben, denk ik dat ik wel een woordje kan vertellen over het Italiaanse leven. Toch noem ik het "mijn" Italiaanse leven, want ook ik doorgrond het nooit geheel.

Laten we maar beginnen met eten. Een onderwerp waar de Italiaan ook niet over kan zwijgen. Tijdens een lunch in het lab - hoe kan het ook anders? - stelden mijn collega's een lijst voor me op met dingen die ik niet mag missen in Napels. Ze begonnen logischerwijs met restaurants en deze lijst werd langer dan de lijst met bezienswaardigheden. Natuurlijk staan er vooral pizzeria’s op die lijst. Logisch, want als je eenmaal die fantastische pizza's van Napoli geproefd hebt, kun je niet meer zonder. En zo ook de Italiaan zelf. Degene die me meenam naar tot nu mij beste pizza ooit, eet deze pizza dan ook wekelijks. De Italiaan eet gemiddeld zo'n vijf keer per dag. De drie hoofdmaaltijden die wij ook kennen en nog twee kleinere eetmomenten tussendoor. Het hoofdbestandsteel van het ontbijt is vaak koffie, met koekjes of yoghurt. Niet heel vreemd dus, voor ons. Toch is het voor de Italiaan ook niet vreemd om met pasta te ontbijten en dat gaat toch wel tegen onze gewoonte in. De lunch is ook wel een stukje zwaarder dan wij gewend zijn. Hoewel een broodje (panino) ook heus wel kan rond deze tijd, eten mijn collega's toch meestal rijst, pasta of lasagne tussen de middag. En de collega's die aan de lijn zijn eten yoghurt, of vleeswaren met een spread. Ook een pizza kan prima tussen de middag, kwam ik achter toen ik die lekkerste pizza rond half 1 naar binnen werkte. En 's avonds is het eigenlijk vergelijkbaar met 's middags. Toen ik op veldwerk was, aten we dagelijks pasta, 's middags of 's avonds, en de andere maaltijd was dan ook vaak warm, maar meestal wel iets minder zwaar.
Dagelijkse kost: Pasta

De tijden waarop de Italiaan eet, zijn nog niet eens heel anders dan die van ons. Ze zijn er vooral wat flexibeler in dan de gemiddelde Nederlander. Op het lab lunchen we meestal tussen 1 en half 3. En nee, dat duurt niet zo lang. Ik vind zelfs dat de Italianen vrij snel eten. Onze lunch is vaak wel heel gezellig, maar kan ook echt heel snel zijn. Soms zitten ze na een kwartier al aan hun afsluitende koffie. Het avondeten is ook wat later dan wij gewend zijn, maar de goede pizzeria zit om 19:00 echt al wel propvol, ook met Italianen. Hier komt echter wel die flexibiliteit kijken. Toen ik pas een vriend van me sprak, rond 23:00 zat hij net lekker avond te eten. En een andere avond gingen we na de kerk met alle jongeren een pizza eten en ook die werd pas om half 11 binnengebracht. Het is niet gebruikelijk, maar ook niet uitzonderlijk om zo laat te eten, maar meestal heeft het wel een reden.

Ik heb het al eens eerder genoemd, maar wat zijn de Napolitanen vriendelijk! Ik breng het meerendeel van mijn tijd op het lab en in de kerk door en in beide plaatsen voel ik me echt welkom. Ik heb het idee dat hun armen letterlijk door het hart bestuurd worden, want ik wordt regelmatig in de armen genomen. Of ik krijg een kneepje in mijn schouder, een zoen of een andere liefdevolle uiting. En wat zijn ze ook galant. Vooral de mannen, natuurlijk, maar ook vrouwen zijn erg behulpzaam. Bij de kerk wordt ik standaard gevraagd hoe ik naar huis ga. Als het donker is of het weer niet meezit, wordt ik namelijk thuisgebracht, maar ze willen me ook prima thuisbrengen en ophalen als het prachtig weer is. Ook vanaf het lab, want toen het pas regende werd ik niet naar de bushalte gebracht, zoals eerst beloofd, maar helemaal naar mijn huis. En toen ik samen met de professor terugkwam van veldwerk, was het allang voorbij de Hollandse etenstijd. Het kostte hem flink wat moeite, maar hij wist mij te overtuigen met hem mee naar huis te gaan om even bij hem te eten, voor hij me alsnog thuisbracht. En aangezien die dagelijkse pasta m'n neus uit kwam, drukte hij zijn vrouw op het hart dat ik graag vlees en zéker geen pasta wilde. Het is verder ook een overduidelijke regel dat de vrouw voorgaat in veel dingen en dat was wel even nieuw voor mij. Toen ik dus met een vriend in de lift stond en de deuren zich openden, bleven we staan, tot hij mij die regel vriendelijk liet merken. Maar ook bij een potje basketbal en zelfs bij het zingen van een lied gaan de vrouwen voor.

De beste pizza margherita ter wereld

Deze (Napolitaanse) vriendelijkheid uit zich ook in een wandeling over straat en bij het boodschappen doen. Als ik in mijn jurkje buiten loop, uiten omstanders regelmatig hun bewondering op een wel te verstane wijze. Verder ken ik de groenteboer op de hoek al beter dan de meeste studiegenoten uit Wageningen, want meneer maakt graag een praatje en als ik langsloop zwaaien we naar elkaar. Ik denk dat het in deze situaties wel helpt dat ik buitenlands ben, want ondanks mijn donkere haar, blijk ik er totaal niet Italiaans uit te zien. Ik wordt ook regelmatig aangestaard op straat en vrijwel iedereen ziet direct dat ik buitenlandse ben. De Napolitanen weten ook van zichzelf dat ze zo vriendelijk zijn, want toen ik vertelde dat sommige Italianen me negeren, vanwege mijn gebrek aan Italiaans, reageerden ze met: "Dat zijn dan geen Napolitanen.". Ze zijn dan ook heel trots op hun Napoli. Ze spreken hier geen Italiaans, maar Napolitaans en ze doen heel hard hun best mij dat ook te leren. Ik heb aangegeven eerst Italiaans te willen leren en dat respecteren ze gedeeltelijk wel. Echter, als ze een mogelijkheid zien, leren ze me toch nog een woordje Napolitaans. De meesten zijn ook behoorlijk honkvast en zijn het land nog niet uit geweest of zelfs niet verder dan Rome. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet, want Napoli is prachtig en heeft alles te bieden wat je nodig hebt! Verder zijn ze ook heel trots op hun moeders en haar kookkunsten. Ja, ons vooroordeel klopt. Zelfs toen ik het tegen ze vertelde, moesten ze lachen en beaamden alle mannen het: "Mijn moeder is mijn leven!". Niet begrijpend dat ik dat toch als een overwegend negatieve eigenschap zag. De meesten hebben op een gemiddelde dag het avondeten van de vorige dag bij zich voor de lunch. Gekookt door la mama! Want ja, ze kunnen zelf ook wel koken, maar mama kan het natuurlijk veel beter. Ik vind het wel aandoenlijk.

Aangezien ik vooral omringd ben door Italianen, denk ik dat mijn leven best Italiaans is. Doordeweeks begin ik rond 9 uur, half 10 op de universiteit. Ik neem de niet altijd betrouwbare bus, vandaar dat die tijd nogal wisselt. En natuurlijk hangt het ook van mijn eigen snelheid af. Op het lab houd ik verder weinig echte pauzes, net als de rest. Rond de middag eten we dus met zijn allen. Iedereen van ons lab en twee dames van andere labs komen ook altijd mee-eten. Iedereen heeft zijn eigen kostje mee, dit wordt opgewarmd en zo maken we er een gezellige boel van. Alles wordt van harte met elkaar gedeeld en prof snijdt en verdeelt aan het einde wat fruit. Na afloop nog een slok koffie en dan worden de tafels en stoelen weer ingeklapt. Na nog een sigaar voor de prof en een sigaret voor de anderen, gaan we weer verder. Tijdens ons werk worden we steeds onderbroken door mensen die de prof willen spreken en binnenlopen om dingen te vragen. Rond een uurtje of 6 vertrek ik meestal en de anderen vertrekken later. Ik neem een bus naar huis, loop een eindje (zwaai naar de groenteboer) en kook voor mezelf. Op dinsdag en donderdag ga ik daarna snel door naar de kerk en de andere dagen doe ik rustig aan 's avonds. Na de kerk praat ik meestal nog even met wat jongeren en daarna wordt ik thuisgebracht. Op zaterdag is mijn agenda een stuk leger. Dan doe ik dus meestal het huishouden en ik probeer een beetje leuke dingen te doen (pizza eten, bijvoorbeeld). Op zondag ga ik weer naar de kerk en blijf dan opnieuw zo lang mogelijk hangen. Daarna is het namelijk een beetje saai. Maar ook dat hoop ik meer en meer op te vullen de komende weken. Mijn eetpatroon is misschien iets minder Italiaans (lees: ik eet minder pasta), maar verder denk ik dat ik me redelijk goed heb aangepast. Laat me vooral weten wat jij van het Italiaanse leven denkt. Heb je bijvoorbeeld een vraag of wil je het recept van de lekkerste pasta die ik tot nu toe op heb? Laat het me gerust weten!

Op deze website zal ik regelmatig een update plaatsen over mijn leven en stage in Italië. Mijn avonturen in Napoli: de stad van de maffia, waar je vuilnis niet opgehaald wordt en het weer heerlijk moet zijn. Vooroordelen of de waarheid? Ik hoop het je te vertellen. Als ik de tijd vind, post ik ook nog andere dingen, dus kom regelmatig een kijkje nemen!