Geplaatst op - 23 April 2018

De eerste week in Napoli is een feit. Tijd om de balans op te maken over de stad en een korte update te geven over mijn eerste tijd hier. In deze blog zal ik vooral over de stad vertellen en mijn blik erop, terwijl ik een volgende keer meer vertel over de ervaringen die ik hier opdoe.

Om eerst alle zorgen weg te nemen na mijn vorige blog: ik heb een kamer gevonden en geen enkele nacht onder een brug hoeven slapen. De eerste twee nachten heb ik doorgebracht in een hostel bij het centrum en de nachten daarop in een B&B dichterbij de universiteit. Daarna ben ik in mijn kamer ingetrokken op minder dan een half uur reizen van de universiteit. Vrijwel alle regel-dingen zijn hiermee tot een einde gekomen en dus kan ik me meer en meer focussen op mijn eigenlijke doel: de stage. Ik wil jullie mijn observaties over deze wonderlijke stad echter ook niet onthouden, dus hierbij vertel ik je meer over Napoli.
Het mooiste gebouw dat ik tot nu toe gevonden heb

Ik ga heel eerlijk zijn. Tenzij je houdt van chaos, zooi en gemiddeld mooie gebouwen, raad ik je niet aan om naar Napoli te komen voor een citytrip. De charme van de stad heb ik nog niet echt ontdekt, hoewel ik volgens een collega nog naar het mooiste gedeelte moet gaan. Hoewel ik geloof dat dit echt een mooi gedeelte is, ga ik mijn advies nog niet per se aanpassen. Er moet meer in een stad zijn dan een wandelingetje om het aantrekkelijk te maken. Oké, het feit dat het de geboortestad van de pizza is, maakt het de trip misschien ook wel waard. Vandaar dat ik een ander advies zou geven: gebruik het als startpunt of uitvalsbasis voor de omgeving van Napoli. Dit advies komt allereerst voort uit de het gedrag in het verkeer van de Napolitanen. Ik wist dat dit erg zou zijn, maar toch hebben ze me nog sterk verbaasd. De straat oversteken lijkt een aanslag op je leven. Voetgangers letten niet op stoplichten en automobilisten niet op zebrapaden. Het lijkt heel erg op het recht van de sterkste of, in dit geval, de dapperste. Durf jij, ondanks de aanstormende auto's over te steken, dan lukt dit, want ze remmen toch. Maar dit gaat wel gepaard met hartkloppingen, want of ze op tijd remmen, blijft de vraag. Het houdt wel ook in, dat als je erg dapper bent, je heel efficiënt door het verkeer heen kunt komen en dat is nodig ook, want het is vrijwel altijd en overal druk in de stad.

Misschien is die drukte ook wel de reden dat men scooters soms meer als sociaal middel ziet dan een vervoersmiddel. Terwijl je over de drukke ringweg rijdt, gezellig bijkletsen met de bestuurder naast je, is geen probleem. Of je vriendin druk gebarend uitleggen dat ze die schoenen echt niet nodig heeft. Of je zoontje van 10 maanden op je knie meenemen, terwijl je de stad doorkruist. Zonder helm natuurlijk, want die zijn nog niet verkrijgbaar in zijn maat. Kortom, in het verkeer lijkt iedereen het druk te hebben en zo snel mogelijk zich te willen verplaatsen. Zo ook de buschauffeurs, want de deur wordt opengegooid voor de bus stilstaat en hij rijdt weer door als er niemand meer richting de bus rent. Moest je nog opstaan van het bankje waar je zat te wachten? Pech, bij de volgende bus ben je misschien wel op tijd.

Toch valt me op dat men in het verkeer niet per se onvriendelijk is. Ja, er is haast, dus als je niet snel genoeg meebeweegt, komen er wat geërgerde uitingen voorbij. Ik heb echter het idee dat het harmonieuze getoeter hier niet voor is. De toeter is vooral een manier om duidelijk te maken dat je bestaat. Een scooter toetert als hij een auto inhaalt, de bus toetert als er een onoverzichtelijke haarspeldbocht volgt en als de ene auto toch wat ver naar de andere auto kruipt, laat deze dat met zijn toeter weten. Ik noem het harmonieus, omdat het me zo opgevallen is, dat iedere auto een andere toonsoort heeft. In een drukke straat lijkt het hierdoor net een lied, hoewel het niet mijn nummer 1 hit zou zijn.

Tot nu toe ben ik wel erg te spreken over de vriendelijkheid van de Napolitanen. Ze zijn misschien niet de meest open mensen en je moet af en toe door de wat norse blik heen kijken, maar dan krijg je ook wat. Zo heb ik een treinreis van zo'n 40 minuten met een man gekletst, die me hielp de juiste trein te vinden en me ook naar de uitgang leidde. Toen ik de sleutel van mijn huis ophaalde, bedacht mevrouw zich dat er behalve het matras, niks op het bed lag waar ik over een paar uur zou slapen. Toen ze erachter kwam dat ik daar ook niet helemaal op gerekend had, zocht ze spontaan een kussen, dekbed en overtrek voor me om die aan me te geven. Op mijn bezwaar antwoorde ze simpelweg: "Ik ben een oma, dus nu even de jouwe!". En dan is er nog de meneer die twee bus tickets voor me kocht, omdat hij wist dat ik de taxi te duur vond. Als hij een auto had gehad, zo verzekerde hij me, had hij me persoonlijk naar het dorp van mijn bestemming gebracht. "En wil je nog een colaatje of sigaret, terwijl we op je bus wachten?". Nee meneer, u hebt me al genoeg gegeven. Die bus wilde ik gewoon zelf betalen en ik wist helemaal nog niet of ik een tweede ticket nodig zou hebben. Ik dankte hem dan ook hartelijk en hij ging vrolijk door met helpen door aan medepassagiers te vragen of ze me wilden vertellen waar mijn halte was. Want ja, ik was buitenlands en begreep nog maar weinig Italiaans. En dat vond hij misschien nog wel erger dan ik.

Nee, mijn reisadvies is misschien niet positief, maar dat neemt niet weg dat ik toch ook positief kan zijn over de stad. Of laten we het voorlopig maar bij de Napolitanen houden. Want die vallen me alles behalve tegen.

Op deze website zal ik regelmatig een update plaatsen over mijn leven en stage in Italië. Mijn avonturen in Napoli: de stad van de maffia, waar je vuilnis niet opgehaald wordt en het weer heerlijk moet zijn. Vooroordelen of de waarheid? Ik hoop het je te vertellen. Als ik de tijd vind, post ik ook nog andere dingen, dus kom regelmatig een kijkje nemen! Wil je zeker zijn dat je niks mist? Vul dan onderaan je mail-adres in, dan krijg je maximaal een keer per week een mail van mij.

---